Znowu choruję. Żółknę i blednę. Liście mi żółkną i bledną. Brak im soczystości. A przecież takie powinny teraz być. Powinny płonąć zielenią. To powinna być zieleń jaskrawa, gorąca - więc powinna mieć w sobie słoneczną żółtość, emanującą ciepłem, przebijającą przez warstwę zieloności. A tu jakby owej zieloności brak. I ta żółtość zamiast świecić i lśnić z wewnątrz, od środka, wylazła na wierzch i razi matowością, jest szarawa i nie błyszczy. Jeno szczy. Tak - jakby mnie kto oszczał. Tak się czuję. Teraz mogę być krewniakiem szczotlichy. To znaczy mogę być bliskim krewniakiem. Znacznie bliższym niż jestem. Bo jakimś tam bardzo bardzo odległym jestem. Każdy jest bliższym lub dalszym krewniakiem szczotlichy.

Zwijać się.
Żółknąć.
Spopielać.
Drętwieć.
Więdnąć.
Flaczeć.
Wiotczeć.

Sztywnieć. Tracić giętkość. Łamać się. .

Nadłamywać.

Coś się na mnie rzuciło.
Do tej pory ja się rzucałom.
Najpierw rzuciłom się na śliwkę.

Zadusiłom ją.
Zamęczyłom.
Zatraciłom.
Ususzyłom.
Połamałom.

Potem śnieg się na mnie rzucił.

Zmiażdżył.
Zawalił.
Zdeptał.

Znowu się rzucam.

Rzucam się i rzucam.
A oni mnie ciągle obcinają.
Gałąź po gałęzi mi ucinają. Rękę po ręce.
Mackę po macce. Ale nie z tego ta choroba.
To obcinanie dobrze mi robi. Nic mi tak dobrze nie robi jak to obcinanie.

Wzmacnia.

A te żółte plamy osłabiają.
Ale może to przejdzie.
Kiedyś przeszło.

Więc może teraz też takie wyrosną.
Bo dlaczego nie miałyby wyrosnąć?
Dlatego, że kiedyś nie wyrosną.
Lecz nie ma pewności, że to kiedyś jest właśnie
teraz.
Nie ma takiej pewności.
Są tylko takie podejrzenia.

Przypuszczenia.
Domniemania.

Może i zmęczenie.
Tą ciągłą niemożnością oplecenia całego domu.

Bo żeby tak dosięgnąć Dzikie. Ja Szlachetne zmieszałobym się z Dzikim. Sczepilibyśmy się. Splątali. Skłębili. Nie do rozplątania. Dom byśmy opasali winną obręczą. Jak beczkę.
Bo gdyby mnie nie ścinali to bym rosło i rosło. I nawet gdyby nie było po drugiej stronie Dzikiego, to bym się samo ze sobą splątało. Zacisnęło pętlę. I trzymało. I tak się coraz i coraz bardziej plątało.

Piękne marzenia.
A tu marnieć trzeba.
Teraz marnieć.
Coś mnie zaraziło.

Coś rzuciło urok. Tyle po mnie łazi.

Much.
Ciem.
Ćmusów.
Ptaków.
Ptaszków.
Jaszczurek.
Kotów.
Żuków.
Chrabąszczy.
Nietoperzy.

A może woda niedobra?
Ta w ziemi i ta w niebie.
Może niedobra woda.
A może ziemia niedobra?

Może ziemię zadusiłom.
Wyczerpała się. Zmarniała.

Nie.
Nie.

To przejdzie.
Zażółcenie pójdzie precz.
A ja się płożyć przestanę.
A ja się czołgać już nie będę.
A ja nie będę się wężyć.

I pełzać.
I wić.
I skręcać.

Prosto do góry zacznę rosnąć.
Jak Cytryna.
Krzywo do góry zacznę rosnąć.
Jak Pinia.
Marne marzenia.
Maligna.

Bo przyjdzie rosnąć w dół.

Prosto w dół.
Krzywo w dół.
Splotami.
Zakosami.
Węzłami.

.

Za słaby,
by zsunąć ze mnie to ciężkie powietrze

.