 |
Mogłoby
się wydawać, że mamy do czynienia z prostymi odwrotnościami: u jest odwróconym n, zaś V jest odwróconym A. Na pierwszy rzut oka są, na drugi też jeszcze są, ale już mniej. Potem już nie są. Chyba, że mamy do czynienia z odwrotnościami nieprostymi. Weźmy takie V. Nie ma poprzeczki. Nie ma na czym usiąść. Trzeba stać na głowie – trzeba siedzieć na głowie. Przestrzeń nad nami nie jest zamknięta, skupiona i skupiająca, lecz otwarta, rozwarta, rozproszona i rozpraszająca. Czy jednak po to są okopy, żeby skupiać się w nich i medytować? Nie, okopy są po to, by się w nich chronić – możemy w nich leżeć, siedzieć, chodzić, biegać, a nad nami przelatują ze świstem, wyciem i rykiem słowa, zdania, całe akapity. A my nic. My bezpieczni. Nie trafiają w nas. Niech sobie ryczą, wyją i świszczą ze złości, a my nic. Spokojnie ryjemy dalej..... Rysujemy.... Jak krety... |
 |
Okopy jak interlinie. Interlinie zaś jak okopy. Można się w nich schronić. Przycupnąć. Odsapnąć. Wydostać się bezpiecznie na margines.... A może jest na odwrót: to
litery
są okopami
wyrytymi w białej kartce niczym w wapiennej
skale. Udają, że pomagają nam wydostać się z
białej pustki... Albo my udajemy, że one nam
pomagają. Na pewno pomagają nam krążyć po niej.
Tworzą ogromny labirynt bez
wyjścia, który udaje nieograniczoną, otwartą
przestrzeń.
|