Povus ŝajni, ke ni havas aferon kun simplaj, rektaj, inversoj: u estas inversa n, kaj V  estas inversa A. Je la unua vido estas tiel. Je la dua vido ankaŭ estas tiel, kvankam iom malpli. Poste jam ne estas tiel. Escepte nur se ni havas aferon kun inversoj nesimplaj, nerektaj, kun iunversoj komplikaj. Ni prenu V. Ĝi ne havas trabeton. Nenien ni povas eksidi. Ni devas stari surkape – aŭ sidi surkape. La spaco super ni ne estas fermita, koncentrita kaj koncentranta, ĝi estas aperta, dispersita kaj dispersanta. Tamen, ĉu tranĉeoj estas por ke ni koncentriĝu kaj meditu en ili? Ne, tranĉeoj estas por ke ni rifuĝu tien, ŝirmu nin – ni povas en ili kuŝi, sidi, iri, kuri, dum super ni flugas furioze vortoj, frazoj, eĉ alineoj, muĝante, hurlante, siblante. Kaj ni estas netuŝitaj. Ni estas sekuraj. Ili nin ne trafas. Do ili muĝu, hurlu kaj siblu pro kolero. Dum ni trankvile, malhaste fosas plu.... Kiel talpoj.... Talpe.....

Tranĉeoj estas kiel  interlinioj. Interlinioj  estas kiel tranĉeoj. Oni  povas rifuĝi tien. Trovi  ŝirmejojn. Kaŭri. Ripozeti.  Sekure aliri la marĝenon..... Aŭ eble estas alie, inverse: jen  literoj estas tranĉeoj fosaĉitaj  en blanka paĝo kvazaŭ en kalkŝtona  tero. Ili simulas, ke ili helpas  nin eliĝi la blankan dezerton... Aŭ ni trompas nin, ke ili nin helpas. Sendube ili helpas nin vagadi tra blankan dezerton. Kreas gigantan labirinton senelirejan kiu imitas senliman, senbordan spacon.