Nowa siedziba Wojewódzkiej
Biblioteki Publicznej w Kielcach. Budynek dawnego
liceum geologicznego zaadaptowany do nowych celów.
Sala bardzo duża i zupełnie pusta. Teraz galeria -
potem być może magazyn, wszak książek wciąż przybywa i
przybywa... Buduję w środku pokój – taki, żeby można
było w nim wygodnie siąść w fotelu, albo przy biurku,
wziąć z półki książkę i poczytać. Ściany robię z
półprzezroczystej, białej flizeliny. Pociąłem ją na
kwadraty o boku 90 centymetrów i na każdym napisałem
białą kredką jedną literę. Układają się w zdanie,
które można odczytać chodząc wokół pokoju:
A DOOKOŁA KAŻDEJ
KSIĄŻKI CICHO SZEMRZĄCA LŚNIĄCA PUSTKA
Czterdzieści sześć liter, siedem spacji i dwa puste
miejsca na wejście. Więcej nie może być, bo więcej się
nie zmieści. I dobrze. Nie potrzeba więcej. Cóż tu
więcej pisać? ...... Miałem jeszcze napisać jedno
zdanie. Bardzo długie. Na podłodze. Tuż przy ścianie.
Biegłoby ono dookoła całej sali. Miało coś opowiadać o
pustej ścianie. Czyli o tym najważniejszym momencie w
całym długim i pokrętnym procesie powstawania książki,
kiedy to co wypełnia mój umysł musi się z niego
wydostać i pojawić w jakiejś postaci na kartce
papieru. Albo na czymś innym ..... Ale go nie
napisałem. Z różnych powodów. Może i lepiej. Bo to
wcale nie najważniejszy moment. To tak samo ważny
moment jak każdy inny. No, może najbardziej
nieuchwytny. Jak zasypianie.
|
