|
vorto, frazo, litero. De ĉi tie nek litero? Ja en Liberlando nenio estas troviĝas io kio estas nek vorto, nek frazo, la pensoj. Denove vortoj? Ĉu en Liberlando tra la ĉielo. La nuboj fluas kiel la vortoj. Kiel ne vundetas. Ni kuŝas kaj rigardas nubojn fluantajn kuŝu sur ili. Estas sufiĉe komforte. Ili ne dolorigas, da fojoj rakontataj. Ili kuŝu ene de tiu ĉi kairno. Kaj ni postmodernismajn legendojn elpensatajn centoj da fojoj, miloj Aŭ kontraŭe. Nu, ni lasu tiajn trivialajn antaŭmodernismajn kaj komenciĝos. La malbona mondo finiĝos, la bona mondo komenciĝos. do ĉesos esti tia kia ĝi estis, do finiĝos, kaj la nova mondo komenco de alia mondo. Tio signifas: tiu ĉi mondo ŝanĝos sin radikale, kaŭzos finon de la mondo. Tio signifas: la fino de tiu ĉi mondo kaj la ĉi momente, kvankam oni tion divenas kaj atendas, ke rekompono de la libro du minutojn. Ve al ili! Ili misaprecas la potencon de balbutado. Necesas aldoni kiun ili konas. Plej bone estus trovi iun ridindan filmeton, daŭrantan ne pli ol pli facilajn solvojn. Ion mallongan, nekomplikan teksteton verkitan en la lingvo fosi, penege balbuton transformi en frazojn sencoplenajn, klaregajn. Ili serĉas Strange? Tute ne. Simple tro multe da laboro, tro granda peno. Neniu volus fosi kaj Kaj kompreneble akiros povon super la mondo..... Alloga perspektivo, sed neniu ekas. kaj rokojn. Tiu kiu trovos la literojn kaj vortojn kaj rekomponos la libron, scios ĉion. kaj literoj foriĝis, disiĝis, kaj ne nur miksiĝis, sed ankaŭ transformiĝis en ŝtonojn tutan saĝon, plenan scion. Iu kiu ne havis rajton malfermi ĝin, faris tion kaj ĉiuj vortoj kia librego temas, sed la legendo ne estus la legendo, se ĝi ne dirus ke jena libro enhavis diras, ke temis ne pri la bilioteko, sed pri unu libro. Librego. Oni ne scias ekzakte pri kiu kaj transformiĝis en kaosan kairnon. La murojn kaj vandojn faligis ventoj kaj pluvoj.... L'aliuloj kaj bretarojn kaj ŝrankojn tiomgrade, ke tiuj kolapsis, rektaj vicoj kaj irejo interbretaraj rubiĝis, prefere pro aĝo, manko de prizorgo, koleopteroj vorantaj ligno malfortigis bretojn tiuj scias, ne pro nevolo malkovri tiujn estanta volo iĝi Inicitoj, ĝi ruiniĝis, detruiĝis, ke iam estis tie ega biblioteko, sed pro kialoj kiuj ili ne mencias, prefere tial ke nenion pri sidante sur la seĝo. Verŝajne tiuj rokoj estas fosiliaj libroj. Tion iuj rakontas. Ili diras, kaj katastrofojn – koratako povas okazi ĉiumomente, ĉiuloke, ĉiupersone, kaj gambon oni povas rompi eĉ ja estas tia kairno. Tamen oni supozas kaj atendas neniujn dramojn, kvankam ne ekskludas tragediojn Aŭ je la varma, eĉ varmega pro suno. Kion oni volas. Nu, la monto similas al la kairno de ŝtonoj – ĝi akraj, tamen sur la pinto oni povas demeti la ŝuojn kaj apogi lacegajn piedojn je malvarma, muska roko. multaj arbradikoj elstaras el la grundo, dornaj arbustoj foje rampas surtere, herbtigoj povas esti Ordinaraj ŝuoj tute sufiĉas. Eĉ sandaloj sufiĉas. Sen nudaj piedoj ne rekomendindas. La pado ŝtonoza, iom peni, tamen la profesia grimpilaro ne nepras. Tute ne. Mankas vertikalaj vandoj, glaĉeroj, abismoj. veteraj. Ŝatas al ĝi movi sin. Foje ĝi estas tie, foje ĝi estas alie. Svingiĝas. Pendolas. Baskulas. Oni devas veturi tien aŭte. Nek alflugi helikoptere. La monto estadas kaprica kaj ŝanĝema. Kaj ne temas nun pri kondiĉoj por ke oni ekvidu de ĝia pinto kiel eble plej multe kaj grimpado ne estu tro pena. Tamen sen troigo. Maleblas tiam oni ekvidos multe pli. Povas esti diverse. Kiel kutime. La monto estas ĝuste tia, kia ĝi devus esti, "iom pli multe" povas esti "nerimarkeble pli multe". Sed se tia dika libro ebligas ekrigardi malantaŭ la muro, sur iu libro kaj oni jam vidas pli multe ol starante sur la planko. Precipe kiam la libro estas dikega. Tamen ne povas esti tro malalta, ĉar tiam ankaŭ nenio videblos. Aŭ nur iom pli multe. Nu, foje okazas, ke sufiĉas stari alteco de oniaj okuloj, estas nur vakuo, en kiu mankas birdoj flugantaj kaj nuboj fluantaj. Kompreneble, la monto troviĝantaj sube, funde, senkonturiĝas, kuniĝas, unuiĝas, transformiĝas en malklaregan makulon, dum antaŭe, je kontraŭe. De tre altega monto oni vidas nenion, ne gravas kiel intense kaj zorge oni rigardus ĉirkaŭe, ĉar aĵoj Nur ĝis iu alteco estas ĝuste tiel, poste jam ne, poste jam estas kontraŭe. Unue estas iom kontraŭe, fine estas tute ŝajni, ke ju pli alta la monto, des pli multe videblas desur ĝia pinto, tamen ne estas tiele. Estas tute kontraŭe. montobazo. Kiel oni povus ekvidi pli, se ĉirkaŭe nur kapoj, ŝultroj kaj dorsoj? La monto ne estas alta. Povus montopinto ekzistas, kompreneble inter alie, por ke oni povu ĉirkaŭrigardi kaj vidi pli ol oni vidas sube, ĉe la Eble ne estas io pli malbona ol homamaso sur la montopinto – eble nur amaso da anĝeloj sur la pinto de kudrilo. La Oni timigas. Nur timigas. Ne deziras homamasojn. Kaj pravas. Homamaso estas nenio bona. La monto ne volegas homamasojn. estas aĉe, ĉar jam dum la grimpado, meze aŭ eĉ komence, povas montriĝi, ke la vetero estas tute alia, dolĉa kaj belega. Nu, kiu prenus al koro tian malpermeson?! Ke ĉi tie, funde, montobaze, vetero estas aĉa ne signifas, ke ĉepinte ankaŭ |