No, wreszcie jakaś normalna restauracja. Nie jakieś tam ogrody, sady, łąki, pola, lasy, zagajniki, puszcze, knieje i dżungle. Normalna restauracja. Ściany. Sufit. Podłoga. Stoliki. Na każdym lampka. Wystrój trochę jak w czytelni.

Nieco awangardowa ta restauracja. Odrobinę anarchistyczna.... A na stolikach zwykłe, normalne menu – i to jest ów element awangardowości, anarchii: obecność menu i jego zwykłość.... Tak zwykłe i tak proste jak stoliki, na których leży. Drukowane. Zwyczajnie zadrukowany arkusz papieru. Tyle, że to papier zrobiony z jabłek. Z odmiany zwanej papierówką. A potrawy nad wyraz atrakcyjne. Abstrakcyjne też. Rzec by się chciało: artystyczne. Lepiej by rzec: poetyckie.

Tak się nazywa ta restauracja. Taka nazwa to wielka rzadkość. To chyba unikalna nazwa. Nigdzie indziej nie spotykana. Niby normalna. Zupełnie nieatrakcyjna. Wręcz nudna i odstraszająca. Czy jest bowiem coś bardziej niestrawnego niż gramatyka?