|
Arwokan Swidołaskow
LA
KONĈERTO POR PLENE MALPLENA KONCERTEJO
Erarus
tiu
kiu
konstatus,
ke aŭdeblas
nenio. Homoj
(aŭdantoj
kaj ludantoj) ne estas bezonataj por ke la
koncertejo estu plena de
sonoj. Eĉ
se la intenco estos atingi la silenton absolutan, aŭ
tian, en kia aperos neniu, absolute neniu sono, eĉ
la plej mallaŭta,
la plej silenta, sendube io aŭdebliĝos.
La problemo ne konsistas en tio, ke jena konĉerto
estas neaŭdebla,
sed ke ĝi
estas neaŭskutebla,
ĉar
estas malpermesite eniri la koncertejon en kiu ĝi
estas ludata – aŭ
la koncertejon kiu ĝin
ludas. Kion do povas fari zelotegaj, neniam
rezignantaj, ardegaj
amantoj de la muziko ariergarda? Presi la orelon al
la vando? Ja la
intenco de la "komponisto" (la citosigno ŝajnas
nepra, kvankam nur ŝajnas)
povas montriĝi
tute alia ol atingi la silenton absolutan. Se oni,
ekzemple, permesis
al la armeo de malsataj termitoj eniri tien kaj nun
ili estas
vorantaj brakseĝojn,
pargeton, plankojn de la scenejo kaj baldaŭ
ĉiuj
lignaj elementoj de la koncertejo komencos krevi,
rompiĝi,
fali, dispecetiĝi,
pulviĝi
tute ne senbrue? Se oni, ekzemple, instalis tie
specialan ilaron
faldantan kaj malfaldantan la brakseĝojn,
unue la trian vicon, poste la naŭan,
sekve la mezan sekcion de la oka, ktp .....
neatendite malleviĝas
kaj leviĝas
la kurteno, ekfunkcias klimatizilo? Aŭ
temas ankaŭ
pri ne plirapidigita, ne provokita, tute natureca
procezo de
malkomponiĝo,
diseriĝo,
mem-detruado? . . . . . . . . Kiel paciencegaj devas
esti amantoj de
la ariergardo, kiel malfacila estas ilia vivo
.........
|